تجسم
گرایی در آفرینش آدم

عهد عتیق در تورات تصریح کرده است که خداوند، آدم را به شکل و
شمایل خویش آفریده تا او را از دیگر موجودات متمایز سازد: «و خلقه علی صورته تعالی ممیزاً ایّاه عن سایر الکائنات الحیة» «خداوند او (آدم) را بر شکل خویش آفریده است، تا آدم را از
سایر موجودات زنده، جدا گرداند» (پیدایش7: 2)  آفرینش به صوت خداوند، نوعی تجسیم است. البته،
آقای بولس، این جسم گرایی را خوب تفسیر کرده و گفته است: «تشبیه آدم به صوت خدا،
نوع تشبیه در معرفت،  نیکی و قداست حق تعالی است» (قاموس کتاب مقدس، ص 3، «افسس4: 22 و 23) این تفسیر، حقّ به جانب است، منتها حرف بولس را کتاب مقدس
خود در داستان آدم و حوا ردّ می‌کند. و خود قرینه خوبی است برای تجسم گرایی و آن
آیه است: «(آدم و حوا) آواز خدا را می‌شنیدند و خداوند هنگام وزیدن نسیم نهار در
باغ میخرامید» (پیدایش 2: 9) بکار گیری واژه خابیدن و آواز خاندن برای موجود روحانی، هرگاه بدون قرینه و به
منظور نشان دادن حضور فیزیکی بکار رود، تجسم گرایی استفاده می‌شود. (ناصح، احمد، آدم از دیدگاه قرآن و عهدین، ص211) ولی در قرآن، اشاره
به شکل و شمایل خداوند نشده است. درعین حال، قرآن، نظام آفرینش را یک نظام احسن،
بی عیب و نظام زیبایی و زیبا پسند تعبیر نموده است: «لقَدْ
خَلَقْنَا اْلإِنْسانَ فی أَحْسَنِ تَقْویمٍ» «براستى انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم» (تین/4) «براستی انسان را در نیکوترین اعتدال و
شکل آفریدیم» این آیه هیچ گونه اشاره به شکل و شمایل خداوند ندارد.